Dünya öyle bir dönemden geçiyor ki herkes hem çok haksız hem çok haklı. Her şey o kadar gri haldeki kendi adalet terazimiz bile bozuldu. Bir taraftan sanki yarınlar yokmuşcasına hırslı, öfkeli, adaletsizce, haksızca yaşarken yine aynı bizler yarın zaten yokmuş boşvermişliği içinde başka bir psikolojide yaşıyoruz. Bu hayatın karmaşa düzeninden, kötülüklerden bir anlığına da olsa kurtulup kendimize durup şöyle bir bakalım istiyorum; bizler kimiz, neden varız? Halk ozanımız Aşık Veysel'in "Beni hor görme kardeşim" şiiri ile ruhumuzun derinliklerine inebiliriz. Her satırı hepimizin aynı gökyüzü altında olduğumuzu hatırlamamızı sağlar. Hiçbirimiz bir diğerinden daha önemli ya da daha az önemli değiliz. En önemlisinin insan-ı kamil olabilmek olduğunu hatırlatır.

"Beni Hor Görme Kardeşim"

Beni hor görme kardeşim

Sen altınsın, ben tunç muyum?

Aynı vardan var olmuşuz

Sen gümüşsün, ben sac mıyım?

Ne var ise sende bende

Aynı varlık her bedende

Yarın mezara girende

Sen toksun da ben aç mıyım?

Kimi molla kimi derviş

Allah bize neler vermiş?

Kimi arı, çiçek dermiş

Sen balsın da ben çec miyim?

Topraktandır cümle beden

Nefsini öldür ölmeden

Böyle emretmiş Yaradan

Sen kalmemsin, ben uç muyum?

Tabiata Veysel Aşık

Topraktan olduk, kardaşık

Aynı yolcuyuz, yoldaşık

Sen yolcusun, ben bac mıyım?

Aşık Veysel Şatıroğlu