Sevgi... Belki de en çok konuştuğumuz ama en az anladığımız duygu. Oysa ne kadar yalın, ne kadar sade bir ihtiyaç: Sevilmek ve bunu hissetmek. Her ilişkinin özünde bu var; ister anne-çocuk bağı olsun, ister dostluk, ister bir aşk... Hangi ilişkide olursa olsun sevgi, bir emek işi. Ve en çok da gösterilmek ister. Birini seviyorum demek, güzel elbet. Ama sadece demek yetmez. Sevgi, kuru sözlerle değil; davranışla, bakışla, ilgilenmekle, dinlemekle, susmakla, bazen geri çekilmekle ve gerektiğinde vazgeçmekle yaşar. Bazen gözyaşında gizlidir, bazen bir fincan çayda, bazen de gecenin bir yarısı atılan "İyi misin?" mesajında... Sevginin dili vardır. Her yürekte biraz farklı konuşur ama mutlaka anlaşılır. Kalpten çıkan bir sevgi, yolunu bulur. Ama asıl mesele şu: Sevgi, sadece içimizden geçerse anlamını bulmaz. Kalpten geçeni kalpte tutarsak, o sevgi kimseye ulaşmaz. O yüzden diyorum ki: Sevgi, kalp ile tasdik, dil ile ikrar ister. Yani önce içtenlikle hissetmek gerekir; sonra bunu cesaretle söylemek, göstermeye gönüllü olmak...

Çünkü gösterilmeyen, anlatılmayan bir sevgi, zamanla eksik bir şeye dönüşür. Ne kadar kıymetli olursa olsun, görünmeyen bir sevgi; bilinmeyen bir hazine gibidir. Ve en sonunda, "Beni seviyor muydu, hiç bilemedim ki" cümlesinde kalır. Oysa bir el uzansa, bir kelime söylense, bir yürek açılsa... Belki de her şey çok başka olurdu. Sevgi bazen bir adım atmaktır, bazen yanında durmaktır. "Ben buradayım, senin için" diyebilmektir. Bu yüzden sevgimizi saklamayalım. Kalbimizden geçenleri sadece orada tutmayalım. Çünkü sevmek kadar, sevdiğini belli etmek de bir sorumluluktur.

Ve bazen bir "Seni seviyorum" cümlesi, bir ömür boyu duyulmamış bir şifayı getirir.

Son söz mü?

Sevgi, kalp ile tasdik ister. Ama dil ile ikrar etmeden tamamlanmaz.

Unutma, sevdiğini söyle. Ve daha da önemlisi... Göster.