Bir gemi kalkıyor bir yerlerden...

Ama bu sadece limanla deniz arasında bir mesafe değil. Bu, vicdanla zulüm arasındaki o uzun, sessiz, zorlu mesafe.

Geminin adı önemli değil. Ülkesi, bayrağı, kim taşıyor, kim karşılıyor...

Onlar da değil mesele. Çünkü bu sadece bir yardım değil,insanlığın kendini hatırlama çabası.

Bugün ekranlarımızda savaşlar kayıyor,

çocuklar ölüyor, anneler susuyor.

Ve biz, bu sessizliği kalbimizde bastırmaya çalışıyoruz. Ama ne yaparsak yapalım,o görüntüler geceleri zihinlerimizden geçerken bir şey eksik kalıyor:Vicdanımızın sesi. Bazen öyle bir çağda yaşıyoruz ki...Kimin iyi kimin kötü olduğunu anlamak zor. Güçlüler değil haklılar susuyor. Ve susan her ses, bir başka acıyı büyütüyor.

Ama işte o gemi var ya...

İçinde sadece un, ilaç, battaniye taşımıyor. Bir neslin utancını, ama aynı zamanda umudunu da taşıyor.

Çünkü her seferde şu soruyu sormadan edemiyoruz:

"Ben bu acıya sessiz mi kalacağım?"

"Bir insan olarak elimden gelen bu kadar mı?"

"Yoksa artık kalkıp ben de bir şey söyleyecek miyim?"

Ve cevap, her zaman bir eylem olmak zorunda değil.

Bazen bir yazı olur, bazen bir dua, bazen bir yürüyüş.

Ama en azından bir duruş olur.

Bugün hâlâ umut yola çıkıyorsa,

demek ki hâlâ insan kalabilmişiz biraz.

Belki gemilere binemeyiz ama kalbimizi göndeririz, niyetimizi, susmayan sesimizi...

Ve bazen, tüm dünya susarken,

tek bir yürek bile tarihin yönünü değiştirir.

Çünkü umut hâlâ var.

Ve hâlâ yola çıkıyor.