Bir kuşağın kalbi yorgun.

Henüz yaşanmamış bir hayatın ortasında, yıllarını tükenmiş gibi hisseden gençlerle dolu her yer.

Neden mi? Çünkü en çok sevgiye susayanlar, en az sevgiyi tanıyor artık. Aile sıcaklığı yerini sessiz evlere bıraktı.

Evde herkes aynı çatı altında ama başka dünyalarda.

Bir sofrada bile toplanamaz olduk.

Sarılamadan büyüyen çocuklar, sanal sarılmalarda boğuluyor şimdi.

Ve sonra biri geliyor...

Güzel birkaç cümle söylüyor.

"Senin için buradayım" diyor.

Ama o sözlerin ardında gerçekten bir "olmak" yok.

Yanlış aşklar, yanlış arkadaşlar...

Güven duygusunu daha yaşayamadan,

ihaneti öğreniyor çocuklar.

Kalbi kırık bir genç, bir daha kimseye güvenemiyor.

Ve bu güven kaybı, sevginin ne olduğunu bile unutmalarına neden oluyor. Oysa sevgi, bağırmak değil. Sevgi, özgürlüğü elinden almak değil. Sevgi, kaybetme korkusuyla tehdit etmek değil. Ama çoğu genç, bunlara "aşk" demeyi öğrendi. Çünkü başka türlüsünü hiç görmedi. Bir de "özgürlük" dedikleri bir kavram var; ama o da yanlış anlaşıldı.

Özgür olmak demek; başıboş olmak değil. Kendi kararlarını verirken, sonucunu da taşıyabilmek demek.

Ama ne karar verecek gücü kaldı gençlerin,ne de hata yapacak güvenli bir alanı...

Sonuç ne mi oldu?

Öğrenilmiş çaresizlik.

Yani...

"Ne yaparsam yapamam."

"Kimse beni gerçekten sevmez."

"Ben zaten böyleyim."

"Boşuna uğraşma, değişmez." Oysa bu gençler, bir zamanlar dünyanın en meraklı gözleriydi.

Sadece sevgiye, güvene ve yön gösteren bir ele ihtiyaçları vardı.

Bu yüzden...

Aile bağları yeniden örülmeli.

Bir anne "nasılsın" dediğinde, gerçekten dinlemeli.

Bir baba "yanındayım" dediğinde, gerçekten orada olmalı.

Arkadaşlar, "gel bi konuşalım" dediğinde, yargılamadan dinlemeli.Ve toplum olarak, gençlere "ne olacaksın?" sorusu yerine

"mutlu musun?" demeyi öğrenmeliyiz artık.Çünkü bu nesil kötü değil.

Sadece çok kırık.

Ve sevgisizlik içinde büyüyen kalpler,

sevginin neye benzediğini tanıyamıyor artık.Bir genci kurtarmak, bir nesli ayağa kaldırmak gibidir.

Belki de yapmamız gereken tek şey,

yanlarında olduğumuzu unutturmamak.