Kasım ayının en güzel tarafı belki de havadaki o belirgin değişim değil... Şehrin sokaklarına karışan o mis gibi kestane kokusu, değil mi? En azından benim için öyle. Kasımda şiir, yağmur, aşk üzerine konuşulurken kestaneyi unutursam sanki kasım tamamlanmamış olur gibi.

Hangi köşeden geçsek karşımıza çıkan, içimizi bir anda ısıtan, çocukluğumuzdan bugüne hiç değişmeyen, eşi benzeri olmayan bir koku...

Kestane, kışın gelişi için çalınan küçük bir kapı zili adeta. Sobanın üzerinde patlayan kabukların sesi, evdeki telaşsız akşamların habercisi... Şimdi çoğumuz soba görmesek de o sesi hâlâ kalbimizin bir yerinde duyuyoruz, eminim. Sokakta satılan kestanenin ayrı bir tadı, evde fırınlananının ayrı bir hatırası var. Bir avuca sığmayacak kadar sıcak ama insanın içini tam da o kadar ısıtan bir lezzet... Dışarıdan bakıldığında sade bir kış atıştırmalığı gibi görünse de aslında hepimizin hafızasında bir yerleri kıpırdatan küçük bir mutluluk. Kasım ayı tam da böyle işte... Yağmuru, rüzgârı, erken gelen karanlığıyla biraz hüzünlü; ama kestane kokusuyla insana bir anda "Bu mevsimi güzel yanıyla da hatırla" diyen bir ay. Şimdi sokaklarda o tanıdık koku yükselirken belki bir paket kestane alıp kısa bir mola vermek gerekir. Çünkü bazen bir kestane bile, günün koşturmacasında kalbimizi küçük bir tebessümle ısıtmaya yeter.