Bazen düşünüyorum:
Başarı gerçekten var mı?
Yani, elimizi uzattığımızda yakaladığımız somut bir şey mi bu?
Yoksa sadece yolculuğun içinde, bazı duraklara koyduğumuz küçük anlamlar mı? Hayat bana defalarca şunu gösterdi: Başarı, bir sonuç değil. Bir varış noktası hiç değil. Aslında başarı, insanın kendini inşa etme biçimi.Başarı, her zaman büyük alkışlarla gelen bir şey değil. Bazen bir sabah çocuğunla gülerek uyanabilmektir... Bazen yorgun ama onurlu hissettiğin bir günün sonunda "elimden geleni yaptım" diyebilmektir. Ama başarı hiçbir zaman tesadüf değildir. Tesadüfen ünlü olursun belki, Tesadüfen dikkat çekersin. Ama kalıcı olamazsın. Çünkü tesadüflerin kalıcılığı yoktur. Kalıcılık; bilinçle, sabırla, sebatla yoğrulmuş bir emeğin armağanıdır. Ben öğrendim ki; insan neye yönelirse, neye inanırsa, neyi severse, başarı dediğimiz o "şey" de oraya doğru yönleniyor. Bu yüzden hedefler önemli. Hedef, sadece bir varış değil; insanın kendine koyduğu aynadır.
"Neye değer veriyorsun?" sorusunun cevabıdır hedefler.
İnanmaksa...
Başarının motor gücü.
Ama öyle slogan gibi değil;
İnandığını eylemle besliyorsan, işte o zaman gerçek bir güce dönüşüyor.
Gayret ise bana göre bir karakter meselesi.
Yani, bir işin ucundan tutmak değil sadece.
Gayret, vazgeçmemeyi öğrenmek.
Düştüğünde "bir daha" demek.
Herkes susarken senin konuşman, herkes dağılırken senin kalman demek. Bazen de şöyle düşünüyorum: Asıl başarı, insanın kendi içindeki gürültüyü susturmayı öğrenmesidir. Dışarıdan gelen alkışlar kadar, içeriden gelen sessizlik de değerlidir. Çünkü neyi neden yaptığını, neye niye yöneldiğini bilmek...
İnsana yönünü, yani haritasını verir.
Ben artık başarıyı,
bir ödül ya da bir unvan olarak değil,
her sabah uyanıp yine içimden gelerek o yolda yürüyor olabilmek olarak görüyorum. Bugün bir yol haritası çizmek istiyorsam kendime,
o harita "şunu oldum" cümlesinden çok,
"hala buradayım" cümlesiyle başlasın istiyorum. Çünkü başarı;
bazen gür bir alkıştır,
ama çoğu zaman kendi iç sesine verdiğin "devam et" cevabıdır.