Bir süredir Türkiye yeni bir gündemin içinde. Sessizlik var. Ama bu sessizlik, geçici suskunluklardan değil; bir umudun ihtiyatlı yankısı gibi. Terör örgütü PKK'nın silah bırakmasıyla ilgili haberler konuşuluyor. Süreç karmaşık, duygular da öyle. Aklım bir yana, yüreğim bir yana çekiyor. Ne yaşadıklarımızı unutabiliyoruz, ne de bir daha yaşamamak için duyduğumuz arzuyu bastırabiliyoruz.

Bir yanım diyor ki: "Devlet büyük bir akıldır." O akla her zaman güvendim. Bireysel duygularım, haklı öfkelerim, yer yer umut kırıklıklarım oldu elbet. Ama devletin bekası ve milletin birliği, benim duygusal rotamı her zaman kuzey yıldızı gibi belirledi. Çünkü bu topraklarda yaşamanın bedelini en çok anneler ödedi. Her acılı haberde dağ gibi çöken babalar, çocuk yaşta yetim kalan çocuklar, yüreklerimizi paramparça etti.

Bugün eğer silahlar sustuysa, bu bir son değil; ama belki yeni bir başlangıcın kapısıdır. Ve evet, bu işin siyaseti, stratejisi, diplomasisi karmaşık olabilir. Ben o masalarda değilim. Ama şunu çok iyi biliyorum: Barış, yalnızca bir siyasi başarı değildir. Barış, bir medeniyet tercihidir. Silahlar sustuğunda konuşan şey sadece kelimeler değil; vicdanlarımızdır.

Kim olduğumuzun, nereden geldiğimizin, hangi kimliği taşıdığımızın, hangi dili konuştuğumuzun bir önemi yok. Hepimiz bu vatanın evladıyız. Vatan dediğimiz şey, yalnızca sınırlarla çevrili bir toprak değil; üzerine düşen her damla gözyaşıyla kutsanmış bir yuvadır. Ve hiçbir çocuk korkuyla büyümemeli. Hiçbir anne, her gece dua ederken "evladıma bir şey olmasın" korkusuyla uyumamalı.

Bu yüzden bugün belki biraz durmak, düşünmek lazım. Barış dediğimiz şey, sadece savaşsızlık hali değildir. Barış, korkusuzca yaşamaktır. Ve eğer bugün silahlar susuyorsa, geçmişin tüm acılarını unutmadan, ama yeni acılar yaşanmaması için bir araya gelmenin vaktidir.

Bu topraklara, gözyaşı değil; gökyüzünden düşen yağmur yakışır. Ve gökyüzü, hepimize aynı mavilikte bakıyorsa... Biz de birbirimize öyle bakmayı öğrenmeliyiz.