Bir zamanlar "kendini bir başkasının yerine koymak" diye öğretilirdi bize. Empati... Ne kadar zarif, ne kadar insanca bir kelimeydi.

Ama şimdi düşünüyorum da, o kelime sanki biraz eski kaldı. Hani bazı duygular vardır ya, artık kullanılmadığı için raflara kaldırılır, sararıp solar... İşte empati de onlardan biri gibi geliyor bana.

Sosyal medyada birini eleştiriyoruz, parçalarına ayırıyoruz ama bir kez olsun düşünmüyoruz: "Bu sözler ona ne hissettirir?"

Siyasette sürekli bir kavga dili, sürekli bir ötekileştirme... Kimse kimseyi dinlemiyor. Anlamak gibi bir dert yok. Sadece haklı çıkmak istiyoruz.

Bir zamanlar komşunun derdiyle dertlenirdik, şimdi sokakta düşeni izliyoruz sadece, elimizi uzatmadan.

Bir haber okuyoruz; deprem olmuş, çocuk ölmüş, kadın şiddet görmüş... Bir "emojiyi" bırakıp geçiyoruz. Duygularımızı bile kısayollarla ifade eder olduk.

Eskiden göz göze bakmak yeterdi. Şimdi aynı masada oturup herkes ekranına bakıyor.

Peki ne oldu bize?

Ne zaman bu kadar kendi kabuğuna çekilmiş, başkasının acısına bu kadar uzak olmuş bir toplum olduk?

Sanırım empatiyle olan bağımızı; hızla, yargıyla, bencillikle kopardık.

Çünkü empati zaman ister, yavaşlık ister, durup düşünmeyi...

Ama biz koşturuyoruz. Sürekli. Bir şeyleri kaçırma korkusuyla, başkalarının hislerini ezip geçiyoruz.

Ben bazen kendime şöyle soruyorum:

"Bugün birinin kalbini kırdım mı?"

"Bugün birini gerçekten anlamaya çalıştım mı?"

Çoğu zaman cevabım suskunluk oluyor.

Ve en çok da o suskunluk acıtıyor.

Empati... Bir başkasının acısına saygı duymak.

Birinin gülüşünde biraz olsun huzur bulmak.

Aynı dili konuşmasak da, aynı kalp atışına ortak olmak.

Biz bunu kaybettik. Ama belki yeniden hatırlayabiliriz.

Belki bir gün yine oluruz;

Birbirine iyi gelen, birbirini duyan, birbirine omuz olan insanlar.

Çünkü dünya daha çok şefkate, daha çok anlayışa muhtaç.

Ve belki, her şey bir "Ben seni anlıyorum" cümlesiyle değişir.