Rahmetli İbrahim Erkal'ın o meşhur türküsünde söylediği gibi: "Hadi gel Erzurum'a gel..."

Bu davet sadece bir şarkı sözü değil, memleketin yüreğinden kopup gelen bir çağrıdır. Gidenin aklını, kalanın gönlünü Erzurum'da tutan bir ses... Bugün o sesin peşine düşüp memleketimin en sessiz ama en görkemli köşelerinden birine, Narman Peri Bacaları'na gidiyoruz.

Memleket, bazen çocukluğunun geçtiği sokak, bazen de uzaklardan gördüğünde bile tanıdığın bir manzaradır. Benim memleketim Erzurum. Çocukluğumun toprağı, sesini bildiğim rüzgârın yurdu. Ve orada, Narman'ın kızıl peri bacaları var...

Gün batımında kızıl rengiyle daha da parlar bu bacalar. Rüzgârın, yağmurun ve zamanın el birliğiyle yonttuğu taşlar, sessizce ayakta durur. Ne aceleleri vardır ne de gösterişleri. Sadece oradadırlar. Sanki yüzyıllardır bu topraklara bekçilik eder gibi... Narman Peri Bacaları, bana hep sabrı hatırlatır. Her şekil, her çizgi, yıllar içinde oluşmuş. Doğa, kendi sanatını ağır ağır işlemiş. O yüzden buraya bakarken insan, zamana başka türlü bakar; beklemenin de bir değeri olduğunu anlar. Burada sadece doğa yok; kültür de var, hikâye de var. Yörede anlatılan masallar, türküler, bu kızıl tepelerden iz taşır. Bir köy evinden bakınca gördüğün manzara, geçmişinle konuşur gibi hissettirir. Bugün bu peri bacaları UNESCO Dünya Geçici Miras Listesi'nde. Ama listeye girmiş olması tek başına yetmez. Bizim onları tanımamız, korumamız, gelecek nesillere sadece bir doğa harikası olarak değil, bir kimlik mirası olarak aktarmamız gerekir. Çünkü memleketine sahip çıkmak, sadece toprağını değil; taşını, hikâyesini, türküsünü de korumaktır. Ve bilirim ki, Narman'ın kızıl bacaları, Erzurum'un suskun ama gururlu bekçileri olarak hep orada duracak.