"Birleşmiş Milletler Gazze'de kıtlık ilan etti."

Vay anasını.

Koskoca dünya, düğmeye yeni mi bastı yani?

Açlıktan ölen çocukları ancak rapora mı dökünce fark ettiniz?

Utanmazlar.

O masalarda oturup çayını kahvesini yudumlayıp, açlıktan nefesi kokan coğrafyalar için karar alanlar...

Siz neyin milletisiniz kardeşim?

Siz kimin birleşmişisiniz?

Ortadoğu'da ilk kez kıtlık ilan edilmiş.

Utanın.

Ortadoğu dedikleri yer, medeniyetin beşiği lan!

O topraklar ne kavimler, ne dualar, ne sofralar gördü.

Şimdi?

Bir kuru ekmeğe muhtaç.

Ve dünya?

Tık yok.

Kör olmuşlar.

Sağır olmuşlar.

Dilleri lal.

Vicdan desen zaten gömüleli çok olmuş.

Bazı sabahlar kalkıyorum, gökyüzüne bakıyorum:

"Hadi artık," diyorum,

"hadi kıyamet, kop da kurtulalım." Ama yok. Kıyamet bu kokuşmuşluğa gelmiyor.

Çünkü bu düzende neyin ne olduğu karmakarışık.

Gerçeği söyleyen susturuluyor,

Yardım edene çamur atılıyor,

Haksızlığa baş kaldıran yaftalanıyor.

Ve herkes susuyor.

Hatta susmakla kalmıyor,

olanı da 'normal' sayıyor artık. Ya arkadaş, bu dünya herkese yeterdi ya!

Yeminle bak, yeterdi.

Ama insanoğlu doymaz ki!

Elindekini bırak, gözünü öbürünün cebine dikmiş.

Yeryüzü cennet gibi, ama biz cehennem hâline getirmeye ant içmişiz sanki.

Bir de kalkıp açıklama yapıyorlar:

"Kıtlık ilan ettik."

Yani ne olacak?

Açlıktan ölen çocuğun cebine mi girecek bu haber? Beni en çok bu "mış gibi" halleri çürütüyor.

İnsanların ölüsünden politika üretiyorlar.

Bebek cesetlerini bile propaganda malzemesi yapıyorlar.

Ve sonra "çok üzgünüz" diye açıklama geçiyorlar. Yok öyle.

Bu düzenin adını koymak lazım.

Bu suskunluğun, bu görmezden gelmenin adı vicdansızlık.

Bu açıklamalar?

Bildiğin yüzsüzlük.

Bir gün hepimiz öleceğiz. Hem de sadece bir kez. Ya bir kez!

E peki bu neyin kafası?

Hiç ölmeyecekmiş gibi nedir bu hırs, bu kötülük, bu doymazlık?

Nedir bu gözü dönmüşlük?

Ama işte mesele sanırım orada...

Bazıları insan gibi gidecek,

Bazılarıysa sadece leş olarak.

Ve bütün fark tam da burada başlıyor.