Yaz gecelerinin bir başka hali var. Öyle özel, öyle tanıdık bir havası ki... Sanki çocukluğumuzdan kalma bir anı gibi, hâlâ esiyor bazı mahallelerin sokak aralarında. Hafif bir rüzgârla perde kıpırdanır, bir yerlerden kahkaha gelir, çaydan buhar yükselir... İşte ben o anlarda, hayatın hâlâ güzel olduğuna inanırım.

Çocukken yaz demek, komşu çocuklarıyla sokakta oynamak, annemlerin balkon sohbetlerine kulak misafiri olmak, evdeki o huzurlu kalabalık demekti. Ve yıllar geçti... Şehir değişti, zaman değişti, biz büyüdük. Ama bazı şeyler var ki, aynı kalınca insanın içi de güzel kalıyor.

İstanbul gibi koca bir şehirde, hâlâ yaz akşamlarında komşularla birlikte bahçede oturmak, çocuklarımızın birlikte oynadığı kahkahalara eşlik etmek, çay eşliğinde saatlerce sohbet etmek... Bence bu tam anlamıyla bir mucize.

Ama biliyor musun, bu mucize kendiliğinden olmadı. Her birimiz bu ortamı kurmak için emek verdik. Tanışmaya gönüllü olduk, "gelin bir çay içelim" diyebildik, kapımızı da kalbimizi de açık tuttuk. Ve şimdi buradayız: birlikte gülen, birbirine kıymet veren insanlar olarak aynı apartmanda, aynı bahçede...

Komşuluk... Aslında çok eski bir kelime gibi dursa da, bugün hâlâ sıcacık bir bağ kurabiliyor insanın ruhunda. Sadece karşılaştığında selam vermek değil; çocuğunu emanet edebilmek, derdini paylaşmak, neşeyi bölüşmek...

Ve biz bunu başarabildik.

Her yaz akşamı, elimde çay bardağımla bu tabloya bakıp şükrediyorum. İstanbul'da yaşayıp hâlâ "biz bir mahalleyiz" diyebilmek büyük bir hediye gibi geliyor bana.

Eskiden çocukken yaşadığımız o yazlar nasıl içimizi ısıtıyorsa, bugün yaşadıklarımız da yarının en güzel anıları olacak biliyorum. Çünkü emek verdiğimiz, kıymet bildiğimiz her şey güzelleşiyor. Tıpkı dostluklar, tıpkı komşuluklar gibi...

Şükür ki hâlâ balkonlarda kahkaha var. Şükür ki hâlâ bir çayla başlayan sohbet, gecenin yıldızlarıyla devam edebiliyor.

Ve en çok da, hâlâ bir araya gelince iyi gelen insanlar var...

İyi ki varlar.

İyi ki yaz var.

İyi ki komşuluk hâlâ mümkün...