Derler ki, toprak anadır, saban babadır. Toprak ne kadar cömertse, çiftçi o kadar vefalıdır. Güneşin doğuşuyla başlar onların mesaisi; horozun ötüşüyle değil, rüzgârın yönüyle, yağmurun niyetiyle yaşar çiftçi. Günün hangi saatinde ne olduğunu saatte değil, gökteki bulutta, topraktaki nemde anlar.

Bugün 14 Mayıs... Dünya Çiftçiler Günü. Sadece bir takvim yaprağı değil, alın terinin kıymetinin hatırlandığı bir gün. Herkes şehirde yaşamaktan, teknolojiyle iç içe olmaktan bahsederken; birileri hâlâ sabahın ayazında tarlaya iniyor, ineğin altına oturuyor, elini nasır, gönlünü sabır yapıyor.

Onlar olmasa... Ne ekmek olur soframızda, ne süt olur çocuğun ağzında. Bir mevsim boyunca gece gündüz demeden çalışırlar, sonra hasat gelir. Bir çuval buğday, belki bir traktör dolusu ürün... Ama hiçbiri kolay kazanılmaz. Her karış toprak, her tane buğday bir hikâyedir; sabrın, umudun, duanın hikâyesi...

Çiftçi dediğin, ne mevsime küser ne de yağmura. Kuraklık olur, gözünü göğe diker; sel olur, yine de toprağını terk etmez. Çünkü o bilir ki, toprak da bir candır. Ne kadar bakarsan, o kadar verir. Sevgi ister, ilgi ister... Bir nevi sadakat ister toprak.

Kimi zaman borçla döner evine, kimi zaman ürününü satacak yer bulamaz. Ama ertesi sabah yine aynı yolda, aynı umutla yürür. Çünkü çiftçilik sadece bir iş değil, bir yaşam biçimidir. Dededen toruna geçen bir nasip zinciri... Ve bu zincirin halkası eksilirse, sofralar da eksilir, bereket de.

Bugün şehrin gürültüsü arasında bir an durup düşünelim: Domatesin tarlada neyle sulandığını, ekmeğin hangi fırında değil, hangi tarlada başladığını... Ve şunu unutmayalım: Çiftçi, bu memleketin sessiz kahramanıdır. Onu sadece 14 Mayıs'ta değil, her gün hatırlamalı; emeğine, hakkına sahip çıkmalıyız.

Toprağa emek veren, eli nasırlı tüm çiftçilerimizin günü kutlu olsun. Varlığınızla bereketli, emeğinizle kıymetlisiniz.