Henüz ligin bitmesine vardı belki ama biz o gece, Kayseri maçında şampiyonluğu ilân ettik. İçimden, "Bu iş bitti!" dedim. Gerçekten de öyle oldu. O an, öyle bir rahatlama, öyle bir gurur sardı ki içimi... Bende hasta Galatasaraylılık var, öyle böyle değil. Bu sevinç az değil yani, yılların emek birikimi, çocukluktan gelen bir aidiyet!

Tesadüf bu ya, o günlerde Datça'daydım. Birkaç gün kaçayım demiştim şehrin kalabalığından. Ama nereye gidersen git, Galatasaray şampiyon olmuşsa, kutlamalar seni bir şekilde buluyor! Kendimi bir anda meşalelerin, sarı-kırmızı bayrakların, tezahüratların arasında buldum. O içimdeki çocuk, yıllar öncesinden fırladı geldi; bağırdı, zıpladı, sevindi. Sanki stadyumdaymışım gibi...

Bu sezon inanılmaz geçti. Her maç başka bir heyecan, her oyuncu ayrı bir hikâye. Takım resmen kenetlendi. Teknik ekipten tribüne, taraftardan top toplayıcı çocuğa kadar herkes o kadar inanmıştı ki bu şampiyonluğa... Ve biz de inandık. Her dakika, her saniye, yüreğimiz ağzımızda izledik. Ama sonunda o beşinci yıldız var ya... Ah o yıldız... Tüm yorgunluklara, tansiyonlara, bağırmalara değdi!

En çok neyi seviyorum biliyor musunuz bu kutlamalarda? Herkes bir anda kardeş oluyor. Hiç tanımadıklarınla yan yana zıplıyorsun. Omuz omuza marş söylüyorsun, sarılıyorsun. Herkes aynı anda aynı şarkıyı söylüyor: "Şampiyon Galatasaray!"

İşte bu yüzden diyorum ya... Bu şampiyonluk bize çok yakıştı.

Birlik, coşku, inanç... Bunların hepsini taşıdık bu sezon. Ve sonunda hak ettik.

Rakamla değil, ruhla şampiyon olduk.

O beşinci yıldız, sadece formamızda değil artık, kalbimizde de parlıyor.

Teşekkürler Galatasaray. Bizi yine biz yaptın.

Şampiyonluk kutlu olsun, Cimbomumuz var olsun!