Bir arkadaşımın mesaj durumunda uzun yıllardır böyle bir cümle var.
"Bitse de gitsek..." diyor garibim.
Nereden gitsek? Bu, buralardan başka yerlere, başka ortamlara, ama yine bu
dünya içinde gitsek gibi değil de, daha çok, dünya sınavının sonrasına gitsek
der gibi bir nefes sanki.
Hem uzun ömür istiyor, hem de yaşadıkça gördülerimizden inciniyor,
yoruluyoruz.
Bu cümle hangi düşünce ve inanç temeline yaslandığına göre insanın, başka
bir manayı ima ediyor gibi geliyor bana. Evet, temelde bıkkınlık ve yorgunluk
havası alınıyor. Ama ahiret inancı ve ilahi adalete güveni olan biri ise
söyleyen, sanki buradan bıkmaktan çok, daha iyi yere gidecek olmanın
sabırsızlığına benziyor.
Çünkü "hayat tecrübesi" dediğimiz şey bizden hem kalben, hem zihnen epey
bir bedel istiyor.
İster kendi gündelik sıradanlığımızda, ister büyük büyük sınavlarımızda...
İster gözlem çevremizde, görüp duyduklarımızda...
İster dünyayı ilgilendiren şeylerde; savaşlarda, soykırımlarda, kıtlıklarda,
yokluklarda, riskli, tehlikeli, karanlık şeylerin hepsinde.
Çok yaşamak, çok görmek, çok bilmek istiyoruz da, ağırlığı altında ezilmeden
hayata devam edebilmenin ayak sürçmelerini, düşme korkularını yaşıyoruz.
Zaman şahitlik iyi, ama kapıldığımız gürültünün içinde, salim ve sakin bir sesi
nasıl bulalım?
Bitince gideceğiz, ona şüphe yok; bitmediği bu dilimde, gidemediğimiz yerde
nasıl, ne yaparak kalalım?