Türkiye'nin ciğerleri yanarken, ormanlar kül olurken, doğa bir kez daha insanoğlunun hoyratlığına karşı çaresizliğini haykırıyordu. Karabük, Bursa, Kahramanmaraş... Her biri ayrı bir yangın, her biri ayrı bir acı... Fakat yangınlar sadece ağaçları, hayvanları, toprakları değil ne yazık ki insanlığımızı da küle çeviriyordu.

Evet, alevler büyüktü. Ama bu kez daha büyüğü sosyal medyadaydı. Ateşin önünde poz verenler, yanan ormanları arka plan yapıp dans edenler, şarkılar söyleyenler, paylaşımlar yapanlar... "Ateşini yolla bana" diyerek yanan yurdu görmezden gelenler... Bu nasıl bir körleşmedir, bu nasıl bir çürümedir?

İsim vermeyeceğim. Zira meselem bir kişiyi hedef almak değil, toplumun nereye savrulduğunu göstermek. Ünlü bir milli sporcunun yangın görüntülerinin ardından yaptığı paylaşıma bakarken içim sızladı. Gençler için bir rol model, başarılarıyla takdir toplayan biri ama öyle bir paylaşım yaptı ki, yangının değil toplumun yandığını fark ettik.

Bu artık sadece bir ahlak meselesi değil. Bu, topyekûn bir sosyal çürüme sorunudur. Bir toplumda acının, felaketin, ölümün üzerine eğlenmek, gülmek, dans etmek sıradanlaştıysa biz artık sadece ormanlarımızı değil, vicdanımızı da kaybediyoruz demektir.

Bir zamanlar yangın çıktığında halk elinde kovalarla koşardı. Bugün o koşan eller yerine ekran kaydı alan parmaklar görüyoruz. Felaketi izlemek, paylaşmak, "içerik üretmek" oldu. Bu nasıl bir yozlaşmadır? Bu nasıl bir yabancılaşmadır? Yangın söndürmeye değil, beğeni toplamaya koşan bir nesil mi olduk?

Bir zamanlar yaşlıların bir sözü vardı: "Ayıptır, günahtır evladım." Şimdi ise ayıp kalmadı, utanma kayboldu. Yangının arkasında dans eden bir toplumun geleceğini değil, geçmişini sorgulamak zorundayız. Nerede yanlış yaptık? Hangi değeri unuttuk? Hangi köprüyü geçerken insanlığımızı geride bıraktık?

Eğer bu çürümeyi görmezden gelirsek, yarın sadece ormanlarımız değil, evlatlarımız, hayallerimiz ve geleceğimiz de küle dönecek.