Bir tutam alev, binlerce hektar ormanı, onlarca yüreği, nice hayatı kül etti... Eskişehir'de çıkan yangın milletin yüreğini de kavurdu. Alevler göğe yükselirken, geride sessizlik, is, acı ve tarifsiz bir keder kaldı.

Yangınlara alışamayız. Her yaz aynı manzara, aynı haber, aynı dram: "Yangın kontrol altına alınmaya çalışılıyor"... "Ekipler bölgeye sevk edildi"... "Şehit verdik"... Bu defa Eskişehir'de can verdik. Yangına koşan kahraman orman işçileri, gönüllüler, itfaiye, kolluk kuvvetleri... Kim bilir son su bidonunu sırtladığında ne düşündü? Belki "bir ağaç kurtarsam yeter" diyordu içinden. Ama doğa, bazen ne yazık ki insana acımıyor. Hele ki rüzgâr... Bu kez hiç izin vermedi. Alevler, önüne ne geldiyse silip süpürdü.

Bir yangında sadece ağaçlar yanmaz, anılar yanar toprak yanar ruhu yanar oraların. Kuşlar yuvalarını, sincaplar barınaklarını, arılar ballarını, çobanlar yollarını, çiftçiler umutlarını yitirir. Toprak küsebilir insana. Bunu defalarca gördük ama nedense unutuyoruz...

Eskişehir yangını, insanların doğayla sınavı oldu, sonuçları da bir o kadar ağır oldu. Kaybettiğimiz canlar... Onlar artık bu toprağın şehitleri. Bu millet, toprağı korurken ölen her evladını yüreğinin en derinine gömer. O yüzden diyorum ki bu yangında sadece orman değil, bizim de ciğerimiz yandı. Kalbimiz acıdı. Gözyaşlarımız, ne rüzgârı durdurabildi, ne alevi.

Ama acımız kadar sorumluluğumuz da büyük. Bu yangınları çıkartan nedenleri sorgulamak, ihmali olanlar varsa araştırmak, doğaya karşı vefasız davrananları yargılamak hepimizin boynunun borcu. Çünkü doğayla şaka olmaz. Onun intikamı yoktur, sadece sessiz öfkesi vardır. Ve o öfke bir rüzgârla gelir, bir kıvılcımla büyür, bir ömürle sönmez. Eskişehir'de şehit olan tüm doğa kahramanlarına rahmet, ailelerine sabır diliyorum.