Arjantin'de 8.500 yıl izole yaşamış bilinmeyen kabile bulundu

Orta Arjantin bölgesinde gerçekleştirilen ve uluslararası bilim camiasında büyük ilgi uyandıran bir genetik araştırma, Güney Amerika'nın antik tarihinde çok önemli bir keşfi gün yüzüne çıkarmıştır. Harvard Tıp Fakültesi'nden genetik profesörü David Reich liderliğinde yürütülen bu çalışma, 68 araştırmacıdan oluşan uluslararası bir ekibin ortak çalışmasının sonucudur. Araştırma ekibi, 10.000 yıl öncesine kadar uzanan dönemden gelen 310 antik bireyden elde edilen 344 kemik ve diş örneğinin DNA analizini gerçekleştirmiştir. Bu kapsamlı genetik analiz sonucunda, orta Arjantin'de 8.500 yıldan fazla süredir genetik olarak izole bir şekilde yaşamış, daha önce hiç bilinmeyen bir yerli nüfusun varlığı keşfedilmiştir. Nature dergisinde yayınlanan bu bulgu, Güney Amerika'nın tarih öncesi döneminin anlaşılmasında devrim niteliğinde bir adım teşkil etmektedir.

Güney Amerika'nın genetik tarihinde uzun süredir devam eden boşluk

Güney Amerika'nın antik genetik haritası uzun yıllar boyunca araştırmacılar tarafından incelenmiş, ancak orta Arjantin bölgesi bu çalışmalarda ciddi bir boşluk olarak kalmıştır. Önceki genetik araştırmalar, Güney Amerika'da üç ana genetik küme tespit etmişti: And Dağları, Amazon ve Patagonya bölgeleri. Ancak Arjantin ve Şili'nin bazı kesimlerini kapsayan geniş bir coğrafya olan merkezi Güney Koni'de, bu üç ana grup dışında kalan önemli genetik belirteçler bulunmamıştı. Bu eksiklik, bilim insanlarının Güney Amerika'nın erken nüfuslanması ve insan göçü hakkında tam bir resim elde etmesini engelliyordu. Bölgenin And Dağları, Amazon ve Patagonya arasındaki merkezi konumuna rağmen, genetik veriler açısından gizemli bir alan olarak kalması, araştırmacıları bu bölgeyi daha derinlemesine incelemeye yöneltmiştir. David Reich ve ekibi, bu önemli boşluğu gidermek amacıyla kapsamlı bir DNA analiz projesi başlatmış ve tarih öncesi bireylerin kalıntılarından elde edilen genetik materyali incelemişlerdir.

Antik DNA analizi ile ortaya çıkan izole genetik soy hattı

Araştırma ekibinin yaptığı genetik analizler, orta Arjantin'de 8.500 yıldan fazla süredir büyük ölçüde izole kalmış belirgin bir genetik soy hattının varlığını ortaya çıkarmıştır. Bu keşif, bölgenin tarih öncesi döneminde yaşamış insanlar hakkında daha önce hiç bilinen bir şey değildir. Bulgulara göre, şiddetli kuraklıklar ve teknolojik ilerlemeler gibi çevresel baskılara rağmen, bu grubun genetik yapısı sabit kalmıştır. Daha da ilginç olan nokta, bu antik nüfusun DNA'sı günümüz modern Arjantinlilerinde hala mevcut olmasıdır. Bu durum, merkezi Arjantin soy hattının bölgede baskın bir yerli atası haline geldiğini göstermektedir. Araştırmacılar, bu nüfusun teknolojik veya sosyal değişikliklerin genellikle nüfus karışımını teşvik ettiği dünyanın diğer bölgelerinde gözlemlenen aynı göç veya genetik değişimleri yaşamadığını kaydettiler. Bu bulgu, insan toplumlarının nasıl izole kalabildiği ve genetik yapısını koruyabildiği sorusuna yeni bir cevap sunmaktadır.

Kültürel değişim ve genetik sürekliliğin paradoksu

Bu araştırmanın en büyüleyici yönlerinden biri, orta Arjantin nüfusunun şaşırtıcı genetik sürekliliğidir. Çalışmanın ortak yazarı Rodrigo Nores'e göre, merkezi Arjantin soy hattı, bölgenin And Dağları, Amazon ve Patagonya'ya coğrafi yakınlığına rağmen, diğer Güney Amerika gruplarıyla minimum düzeyde karışma göstermiştir. Yeni dillerin veya tarım uygulamalarının göçleri ve genetik karışımı teşvik ettiği tarih öncesi Avrupa ve Asya'daki birçok nüfusun aksine, orta Arjantin halkı büyük ölçüde kendi içlerinde kalmıştır. Arkeolojik kanıtlar, bu izole grubun çömlekçiliğin ve mahsul ekiminin tanıtılması gibi kültürel değişiklikler yaşadığını göstermektedir. Ancak bu kültürel ve teknolojik değişimler, beklenildiği gibi önemli genetik varyasyonla sonuçlanmamıştır. Grubun 8.500 yıldan fazla bir süre boyunca genetik olarak homojen kalması, bilim insanları tarafından oldukça olağandışı bulunmuştur. Nores, akrabalığa dayalı bir sosyal yapının bu izolasyona katkıda bulunmuş olabileceğini tahmin etmektedir. Yakın topluluklar içindeki evliliklerin binlerce yıl boyunca grubun genetik yapısını korumaya yardımcı olmuş olması muhtemeldir. Kültürel kargaşalara ve çevresel streslere rağmen bu genetik süreklilik, erken nüfusların belirgin bir kimliği korurken toplumsal değişimi nasıl yönlendirmiş olabilecekleri hakkında yeni bir içgörü sağlamaktadır.